UPS and DOWNS IN DE FRANSE ALPEN.

Terwijl de Zomerparkfeesten 2014 , voor Venlo en de de rest van Noord- Limburg het einde van de zomervakanties inluidden, kriebelde het weer en lonkte nog een kort fietsavontuurtje in de Franse Alpen. Voor dat de cols weer dicht gesneeuwd zouden zijn ,wilde ik nog een keer dit jaar naar grote hoogte fietsen. Ondertussen heb ik al voor mezelf ingepland elk jaar enkele cols te gaan beklimmen of in Frankrijk, Italie en Spanje of waar het kan en omdat je er niet jonger op wordt zijn de zwaarste cols eerst aan de beurt en naarmate er een jaartje bijkomt kies je dan voor de minst zwaardere. Simpele wielrenner logistiek. De eerste dag vrijdag 15 augustus vanuit Briancon was al  meteen goed als superklimdag t.w. Col du Lautaret 2059 mtr. Cat. 1 hierna, ja hoor , de bij wielerfanaten zeer bekende Col du Galibier http://nl.wikipedia.org/wiki/Col_du_Galibier liefts 2645 mtr. buitencategorie, volgt aansluitend, de longen krijgen het lastig op grote hoogte, je kruipt omhoog, je fikst het, je bent op de top , de plek waar alle grootheden uit de wielerwereld vanaf begin 1900 met of zonder doping ook naar beneden keken. Ik hoef niet meer omhoog tegen ze op te kijken, ik mag nu ook naar beneden kijken en dan nog de superafdaling van 25 km naar Briancon, heerlijke waaghalzerij, met 68 km/uur omlaag op 2 dunne bandjes,een rijdende circusattractie met valhelm, maar zonder valnet met in je kielzog een denkbeeldige ambulance,maar goed dat er op zo'n dag geen familie in het publiek zit langs de route, maar als je niet doorrijdt dan knijp je je helemaal suf op de handremmen en krijg je beneden de vingers niet meer uitelkaar. Als je dan toch heelhuids aangekomen bent beneden, wacht er nog een nieuwe uitdaging , nu de Col du Montgenévre 1850 mtr. 6 km lang 8% Cat 2 . Dus eerst maar weer calorien stapelen, gelletjes, cola, chocolade, alles wat je niet wilt eten als je aan de lijn wilt doen. Mooi weer in Briancon, lekker zonnetje, 25oC, zacht briesje, voetjes vastklikken en stampen. Na 2 eerdere cols is een derde op 1 dag voor mijn iets gedateerd lijf toch wel afzien. Het doet geen pijn, meter voor meter schuif je omhoog en als je boven bent, lijkt het alsof je op de top van een wolkenkrabber uit de lift stapt. Die vergezichten gaan nooit vervelen. Het hotel ligt bij bovenkomst in Montgenevre aan de top op 1850 mtr. hoogte, als we aankomen, is het dringen voor de badkamer, een douchebeurt doet wonderen en daarna een uurtje "plat" goed voor het herstel. sÁvonds laten we de dag de revue passeren. We zijn als trio aanwezig , ik mijzelf, mijn broertje Ben en onze jarenlange Italiaanse vriend Marco, met 33 jaar de jongste van het stel. Marco verovert de Cols, alsof het Italiaanse schoonheden zijn. Broertje Ben iets jonger dan ik, komt er voorzichtig achter, dat hij Marathons rennen leuker vindt, dan je afbeulen op de berg. Hij besluit daarom de laatste Col die op het programma staat , niet de minste, Col du Izoard 2361 mtr. 20 km - waarvan 10 km 8% (Buitencategorie) op zondag niet te fietsen,maar omhoog te rennen, dit als extra training voor de a.s. Marathon van Berlijn eind September. De rustdag zaterdag wordt een hernieuwde kennismaking met de stad Turijn, parel in de Italiaanse Alpen. Ik was hier eerder tijdens de Olympische Winterspelen in 2006. Het bezoek toen betekende een complete ommekeer in mijn levenspatroon, begon voorzichtig op aller hande manieren in beweging te komen met als huidig resultaat van maat XXL naar maatje M.  Zondag 17 augustus is de dag dat de volgende col in de buitencategorie op het programma staat. Om 8.00 uur zitten de 3 heren in complete outfit aan het ontbijt, voor kenners zijn de Franse ontbijtjes niet de meest uitgebreide ontbijtjes, dus heb ik besloten nog wat extra koolhydraten mee te brengen waaronder een zak gedroogde pruimen. Koolhydraten is de diesel voor mijn spieren. Ik schud de zak in een kom met yoghurt, roer een paar keer en laat het intrekken, na 10 minuten gooi ik het hele zaakje naar binnen. Dit moet normaliter samen met een stikbroodje ( zo droog) Nutella en een croissant met jam voldoende zijn om de berg op te stijgen naar 2361 mtr. We begeven ons hierna naar het centrum van Briancon van waaruit zal worden gestart. Ben verschijnt aan de start in zijn professionele marathonoutfit, alle hande meetapparaten om de buik en pols, men dient dit als leek niet te onderschatten, vertelt hij ons. Oh, zeggen wij met een diep respect. Snelheid, hartslag, hoogte, calorieverbruik, neen hoor, je kunt niet zo maar wat omhoogrennen. Marco en ik geven het startsein aan Ben en wij brengen ons in gereedheid voor vertrek. Wij doen het met een stuk minder techniek, 2 trappers en een handrem. Nu is het tijd voor Marco en mij om te vertrekken, ik heb met hem afgesproken, dat we de eerste 10 km samen rijden en de laatste 10 zware klim hij op eigen snelheid omhoog moet rijden. Net als we opstappen om te vertrekken, begint het te onweren en rommelen in mijn buik. Complete chaos rondom de buiknavel, mijn darmen lijken een racebaan voor opholgeslagen pruimen. Wat gebeurt er in hemelsnaam daarbinnen, dit heb ik nog niet meegemaakt, snel hol ik naar het dichtsbijzijnde gat, u kent die zgn Franse toiletten wel, is gewoon een gat waar je met je eigen gat boven moet gaan hangen en zo goed mogelijk proberen het gat te dichten, dus goed mikken. Ik lijk wel een lekkende knalpijp, een ravage dient zich aan, ik moet thuis beter gaan oefenen en als de lucht geklaard is, roep ik Madame de eigenaresse en vraag of ze even de brandweer wil bellen om alles schoon te spuiten. Niets aan de hand zegt, ze is sportief, dat noemen wij hier Tour de la Poup, maar ik adviseer U geen gedroogde pruimen meer te eten zo kort voor de start. Nu kunnen Marco en ik ons echt opmaken voor de start van de Col dÍzoard http://nl.wikipedia.org/wiki/Col_d%27Izoard en vertrekken. Deze berg zat in het etappeschema van laaste tour 19 juli jl. Omschrijving tourjournaal: Col d’Izoard Even buiten Briançon bereiken ze de voet van de Col d’Izoard. De klim is 19 kilometer lang en stijgt gemiddeld met 6%. Het wordt nergens belachelijk steil, maar door zijn lengte is dit toch een berg om respect voor te hebben. Ben is al een kwartiertje onderweg, weldra zullen we hem gezelschap kunnen houden. Het is een mooie zonnige dag, het uitzicht is adembenemend, het dal ligt open, beschut door ranke rotsen, rustig rollen we omhoog en na 10 km zien we Ben op afstand rennen. Het zware gedeelte gaat nu komen. Marco rijdt met zijn jeugdig lichaam vooruit om bij aankomst alvast de heerlijke vruchtenvlaai,( zou ik dit wel doen, ) te reserveren. Het landschap wordt van een onbeschrijflijk mooie allure, groene weiden en mooie bossen wisselen elkaar af. .Vol respect tuur ik naar de omgeving De natuur heeft het goed met ons voor, nu wij nog met de natuur. Its a great honour. De zon weerkaatst van het nieuw gelegde asfalt. In een slakkengang gaat het richting de top, de weg waar al sinds 1922 alle grote wielrenners van deze aarde omhoog gingen.Sommige met doping, sommige zonder, waarschijnlijk iets langzamer, we hebben nog zuurstof om met elkaar te praten, we zijn het er over eens, dat iedere sporter die zijn sport serieus beoefent, deze sport niet dient te bevuilen en puur te houden. Doping past niet in het beeld van een puur natuur sporter. Stilletjes duwend op de pedalen en licht hijgend vervolgen we onze weg naar boven, Soms word ik voorbijgereden als of ik er niet sta, meestal zijn ze jonger, maar wel sportief en schreeuwen ze je omhoog, Bon courage, You can do it. Du kannst es, mach keine Scheisse, nou ja ! Bergop zijn de km'tjes lang, ik vind dit persoonlijk geen bezwaar, want als je eenmaal boven bent is het nog even genieten en keert de nuchterheid snel weer terug. Nog 3 km scheiden ons van de top 8%, de bidons met water zijn bijna leeg. Ondertussen heeft een beeldschone vlinder plaatsgenomen op mijn rechteronderarm, hij danst een tijdje met me mee naar boven, het lijkt op een extra stimulans, de vleugeltjes zijn flinterdun, ze lijken op een regenboogtrui.  Zal dit reincarnatie zijn, ik moet kort aan mijn moeder denken, ik ga het halen, ik kom aan. De vlinder fladdert nog 3 rondjes en verdwijnt in de verte. De top van de Izoard is pas 300 mtr voor het eind zichtbaar, dus voelt het aan alsof er geen eind aan komt, Ben is al voorop gelopen, als ik nog zit te dromen over de vlinder en voorbije wielerglorie. Hij is al gefinished als ik over de streep kom. Marco zit al breedlachend op het terras. De vruchtenvlaai was heerlijk, maar dat had men ons al eerder verteld. Wat kan bergop fietsen mooi zijn, het voelt aan als verliefdheid, voor de start het gekriebel in de maag, ja ik hoor jullie al denken, onweer in de maag zal je bedoelen, daarna het genieten van het omhoog komen, in de hoop dat je geen slappe band krijgt, kom je samen met je fiets aan bij de top. Het absolute hoogtepunt. Ik hoop het nog vaak te mogen doen. Ik wens jullie allen nog een mooie nazomer toe !  Blijf gezond en tot horens. Groetjes uit de Franse Alpen.Wiel, Ben en Marco. Ps.Ik weet, dat jullie mijn berichten altijd met belangstelling lezen.Jullie reacties zijn altijd zeer positief en stimuleren tot nog meerdaden en inspanningen.Om mezelf in toom te houden, stel ik voor, dat we de reactie-afdeling om deze reden gaan sluiten.

Leuk klimmuziekje:  

Eric Clapton and friends  The Breeze

http://youtu.be/S-n0c_B5RMY