KEEP THE DREAM ALIVE !!!

Keep the dream alive !

Hallo allemaal, ben al weer een paar dagen terug van weer een "Event of the year 2014” Kan het zelf nog maar moeilijk geloven, zonder verdere kleerscheuren, zelfs geen lekke band, slechts een keer natte haartjes. ja, hier en daar een schroefje los, maar dat kan ook niet anders met zo’n afstanden. Ben er nog een beetje beduusd van.  Laat ondertussen nog eens alles de revue passeren.  Luister ondertussen naar mijn favotiete fietshit 2014

http://youtu.be/b6vSf0cA9qY       Klingande Jubel

Het vertrek op 29 mei vanuit Velden, via Roermond, Vlodrop ging het Duitsland in  met een bij de eerste stop in Jülich na zo’n 70 km een verassende ontmoeting met een cassiere bij een kopje koffie aan de balie bij een tankstation. Een charmante dame, iets jonger als deze jongen, een nog steeds appetijtelijke verschijning met een prachtig mooi rose T shirt ,met een naar later bleek opmerkelijke opdruk.

Ze vroeg me, wat de bedoeling was van die volgepropte pakezel, ik vertelde haar, dat ik op weg was naar Rome, dat meen je niet, zei ze  en vroeg me waar ik in godsnaam aan begonnen was. Ik vertelde haar, dat zij dit ook zou kunnen, uit je schaduw stappen, iets heel anders voor één keer, je grenzen opzoeken, je hoofd leegmaken, iets doen waar je heel lang aan kunt terugdenken. Ze ging regelmatig naar de sportschool om te fietsen op een spinbike, zie je wel. zei ik.  Je zou het zo maar kunnen en kijk eens naar de text op je T shirt, waarop met goudgekleurde letters stond gedrukt “Keep the dream alive “. dus als je erin gelooft, lukt het.  Ze zou het in overweging nemen, zei ze me en met een hartelijke lach namen we afscheid van elkaar.  De slogan op haar T shirt is gedurende de hele trip niet meer uit mijn hoofd gegaan en leidraad geweest,  want er waren zeker momenten, dat het tussen de oren een beetje scheef zat, maar naarmate de  afgelegde afstand opliep, verdween dit weer.

De volgende opmerkelijke  ontmoeting was na 150 km kort voor Euskirchen op weg naar Remagen. Fietste er op eens een kort geknipt kaaskopje naast me op een wielrenfiets met aanhanger, een bewegende reclamekaravaan voor bloemen en planten uit het Westland. Ik vond het een typische combinatie, beetje afwijkend van de normale fietsavonturiers, hij kon er goed mee overweg. Waar gaat de reis naartoe , vroeg hij mij. Ik ga naar Rome, ik ga ook die kant uit, naar Venetie. Tot waar fiets je vandaag, zei hij, tot aan Remagen antwoordde ik hem, want daar heb ik een hotelletje gereserveerd, hij wilde eigenlijk niet meer zover, maar vond mijn gezelschap klaarblijkelijk wel prettig en hij wilde ook wel overnachten in dit hotel en dus hoefde hij niet meer te zoeken naar een verblijf.

Dezelfde avond hebben we samen nog een berg  spaghetti (wielerkost) gegeten evenals de daarop volgende 9 dagen, want we hadden inmiddels besloten samen verder te fietsen.

Hij heette Richard, begin 40 afkomstig uit Pijnacker.een gezellige prater en werkzaam in de bloemen. Zijn grote liefde Ada, die hij zoals zou blijken erg mistte, want het was de eerste keer op reis voor hem zonder haar. Hij zei ook, als ik opgeef, is het omdat ik Ada zo mis. Ik zei hem, dat dit zeker niet ging gebeuren.

Dag 2 en 3 voerde ons door het Rijndal via Koblenz, Boppard, Bingen, Ludwigshafen naar Bruchsal (Karlsruhe).  In de volgende etappes zou het klim en daalgehalte serieuze vormen aan gaan nemen. Omdat we besloten hadden uitsluitend in hotelletjes en B&Btjes te overnachten, had ik mijn kampeeruitrusting achtergelaten in het hotel in Speyer, dit scheelde wel een paar kilootjes. Trouwens met de afstanden welke we aflegden, was het niet te doen, dagelijks een camping op te zoeken. Elke ochtend waren we tussen 6 en 7 uur op weg tot soms laat in de middag. In ons hotel in Speyer zat die nacht ook een internationaal gezelschap(bodybuildsters) vrouwelijke ramboos, ze hadden zich met bruine schoenpoets ingesmeerd, ik had zoiets nog nooit gezien, gespierd tot en met de oren. Een van de dames wilde me wel horizontaal optillen tot boven haar hoofd, ik vertelde haar toch liever met twee wielen op de grond te blijven.Er was ook een vrouwelijke Schwarzenegger  uit de Ukraine die mee deed, ze zei dat ze wel 10 eieren op een dag at, ze had daarom haar eigen kip meegebracht.  De dag daarna hadden ze een wedstrijd spieren oppompen, rekken en strekken.

Dag 4 naar Tübingen, mooie afdaling, mooie stad de moeite waard om eens te bekijken en dag 5 over de Schwäbische Alb  langs de Donau richting Bodensee. Dit was ook een bijzonder mooie landelijke etappe.

Dag 6  vielen we Oostenrijk binnen en werd er overnacht in Hohenems, hier hebben we de vuile was gedaan en werd alles netjes in de droger gedroogd door het hotelpersoneel.

Tijdens deze trip draag je onder het fietsen geen onderbroek, dat hoort zo in onze wielerkringen, je hebt een echte wielerbroek met inlegkruisje van schuimrubber, als wielrenner moet je hem er onderweg wel eens uithangen, dus knoei je wel eens een beetje,  daarom is het beste elke dag de broek door te spoelen en te drogen.

Dag 7 zagen we de Alpen met besneeuwde witte toppen en dus een geweldig mooi landschap voor ons opdagen. De eerste zware beklimming kwam in zicht.

De  Arlberg Pass met een aanloop van 20 km valsplat naar 1795 mtr. klimmen 6 tot 9% stijgingspercentage, met de Mont Ventoux net achter de rug zou dit moeten lukken en zo was het ook. Het weer was niet best en ik werd aan alle kanten voorbijgevlogen door vrachtauto’s en verdere snelheidsduivels.

Ik liet me niet uit balans brengen en bleef heel rustig en kalm  en met een regelmatige tred pedaleerde  ik naar boven. Hier werd ik opgewacht door een Nederlands gezelschap motorrijders op weg naar de Stelvio, ze hadden allemaal een motor bij zich, die ze op een speciale manier hadden aangeschaft, de man waar ik mee sprak had hem defect gekocht voor 2 broodjes zalm , hierna gerepareerd, het kwam er op neer, dat ze allen voor een habbekrats,  nooit meer dan € 500,)een gebruikte motor hadden weten te bemachtigen en hiermee op reis wilden naar Italie.  Een van deze motorfanaten  wilde ook wel eens weten hoe het aanvoelde om op een trekkingbike te fietsen met bepakking, na 30 seconden hield hij het voor gezien, hij vroeg naar mijn leeftijd en maakte een diepe kniebuiging.

Dag 8  de volgende bergetappe dient zich aan, weer een beklimming  t.w. de

Reschenpas 1520 mtr. 5 km 8%  de temperaturen beginnen al op te lopen naar 32oC . De klim ligt precies op de grens met Zwitserland en Oostenrijk, ben nog even in Zwitserland geweest. Aan de grens . kort oor de klim kocht ik bij een plaatselijk winkeltje nog wat calorieën in , toen ik de voordeur uitkwam werd ik bestookt door op hol geslagen zwaluwen, ze vlogen als kamikazepiloten vlak langs mijn hoofd, van schrik liet ik mijn fiets vallen, ze dachten waarschijnlijk, wat is dat voor een soort, die vogel kennen we nog niet, ik sloeg op de vlucht naar de andere kant van het gebouw, Richard bracht me mijn fiets en het ging verder.  Met voldoende calorien en koolhydraten op zak werd ook dit karwei  rond 2 uur s’middags geklaard. We zijn in Italie !!! Sud-Tirol is buitengwoon.

Dag 9  Een fantastische afdaling van  wel 80 km waarbij je de trappers in je zak kunt houden, langs de Adige naar Merano, maakt dit tot één van de mooiste etappes, we passeren Merano en Bolzano en rijden richting Trento.  Richard wil perse op dag 10 zijn Ada weer in de armen kunnen sluiten, het heeft nu lang genoeg geduurd, vindt hij en we besluiten kort voor Trento, dat onze wegen zich scheiden, hij schiet als een peil richting Venetie, ik vervolg mijn route nu  solo met gepast tempo richting Trento. Het is het begin van wat een zeer hete week zou worden.

Aangekomen in Trento logeerde ik in Hotel Adige ****  met valetparking. Een prachtig hotel voor een zacht Booking.com prijsje.

Bij aankomst stapte ik van mijn fiets en vroeg de portier “ Can I have the keys” hij wilde de sleutel van mijn fiets, stapte op, reed weg met mijn fiets en parkeerde hem in de garage.

Dit was de service zoals ik het gewend was. De eerste nacht zonder Richard.

Dag 10

Zoals elke ochtend, nu ook weer om 06.30 uur op de fiets richting Verona-Mantova maar niet zonder even langs het voor mij overbekende Gardameer te fietsen.

Mooie herinneringen komen even boven drijven, maar snel wordt ik weer door de brandende zon tot de orde geroepen.

Bij Bardolino kwam ik binnen aan het Gardameer om via Peschiera door te rijden naar Mantova.   Ondertussen ben ik al de overbekende saaie Povlakte opgereden, waar ik de komende 2 dagen onder een snikhete zon , over gigantische open kale vlaktes bebouwd met tarwe en mais  zal moeten fietsen.

Dag 11

Ik ben onderweg op de Povlakte via Ferrara naar Portomaggiore, tussentijds vraag ik een aardige man op een fiets of ik me op de goede weg bevind, hij knikt bevestigend. Hij vraagt of hij een stukje mee mag fietsen. Een stukje wordt anderhalf uur. Hij fietst altijd op zondag, ook nu weer, hij is zeer belangstellend naar mijn fietsavontuur. Zijn naam is Roberto, hij neemt een paar fotoos van mij onder het fietsen en lijkt zichtbaar geïmponeerd door mijn op handen zijnde  prestatie in Rome te willen eindigen. We kletsen gezellig in een mix van engels/Italiaans, hij legt me een en ander uit over de gewassen welke worden verbouwd op de Povlakte, echt heel veel belangstelling kan ik niet opbrengen bij mais en tarwe, waar ik al 2 dagen door heen fiets en tegen aan kijk. Hij belooft me de fotoos door te mailen, wat hij dezelfde dag nog doet.

Na anderhalf uur schud ik hem de hand en bedank hem voor zijn aangenaam gezelschap, hij wenst mij Tanti Auguri. ( veel geluk)

Even later arriveer ik in Ferrara,  rijd door het centrum, mijn overhitte hersencellen worden weer gevoed, door mijn aderen stroomt weer fris zuurstof,  wat een openbaring, immens mooie stad, Palazzo dei Diamanti, een schoonheid, imposante coulisse. Hier kom ik terug.

Ik rijd Ferrara uit en de brandende zon welke met mij meefietst toont geen medelijden, toch maar doortrappen in een stil en verlaten Po landschap. Het decor voor alleen op de wereld.

In de loop van de middag arriveer ik in Portomaggiore, bij deze hitte  lijkt het  een spookstad.  De zon voert oorlog met de plaatselijke bevolking welke lijkt ondergedoken. In een cafetaria drink ik iets kouds en vraag naar een hotel, er is weer iemand aardig en verwijst me naar hotel Da Pippi, een komische naam voor een hotel. Het eerste wat ik doe is een gelijknamig plasje plegen. Het hotel telt 80 kamers, ik ben de enige gast, dat zegt wel iets over de ligging, op de Povlakte wil je niet zijn met deze weersomstandigheden, ik wel, want ik was die man met die schroefjes die los zaten, weet U nog. De eigenaar met de mooie naam Bonzagni Moreno doet echt werkelijk alles om het mij naar de zin te maken, water, appelsap, wat ik maar wil. Ook hij kan het bijna niet geloven, dat ik op de fiets uit Olanda ben gekomen. Ook hij pakt mijn fiets en parkeert hem safe in de garage, want stel je voor, zegt hij, dat je morgen niet verder kunt, want het schiet nu op voor jou,  ik wil het niet op mijn geweten hebben, als je hier niet verder kunt fietsen. Ik was mijn wielerbroekje weer een keer en leg het te drogen voor het hotel op een stoel, ga iets eten in een plaatselijk restaurantje, bij terugkomst is de broek weer droog, Het ontbijt is vaak veel later, dan mijn vertrektijd, dus vraag ik met enige regelmaat of het mogelijk is mij een knapzakje klaar te maken met wat caloriehoudende etenswaren, ook bij Hotel Da Pippi wordt dit geregeld.  Het zakje ligt klaar, 2 potjes yoghurt, broodjes, jam, de bidons gevuld met suiker/zout oplossing. Cappucino voor meneer en trappen maar.

Dag 12 en 13

Vandaag gaat het richting Apenijnen en hoop ik eindelijk verlost te worden vande monotone Povlakte, ik fiets richting Ravenna, waar ik enkele uurtjes later door de stad fiets op weg naar het begin van weer enkele dagen klimmen en afdalen.

De Apenijnen komen in zicht, na Cesena wordt het weer terugschakelen en wisselen berg en dal zich weer af. De temperatuur loopt inmiddels op naar 41oC. Om het uur houd ik mijn cap onder de kraan en zet hem kletsnat op, ook leg ik een natte handdoek ik mijn nek, mijn 2 stuks bidons worden dagelijks meerdere keren gevuld met water voorzien van 1 lepeltje zout en het nodige aan suikers. Het werkt wonderbaarlijk goed, ben steeds ver af van een uitputtingsslag. Deze etappe bestaat echt alleen maar uit klimmen en dalen. Ik besluit de etappe te beeindigen in het mooie kuuroord met de prachtige naam Bagno di Romagna, omringd door een bergachtig landschap, vind het tijd om hier maar eens een dag te blijven, om de benen 24 uur rust te gunnen en ook de fiets weer eens onder handen te nemen. Het is mijn enige rustdag tijdens de trip.

Ik bevind mij in Hotel Tosco Romagnolo**** voor een * prijsje,  een geweldige ambiance  met een heel mooi schaduwrijk terras.  Veel bewegen doe ik niet op de rustdag, je kijkt nog eens naar de route voor de komende dagen, werkt je blog een beetje bij en blijft uit de zon.

Dag 14

Ik maak me op weg naar Verghereto, het gevecht met en de klim over de Apenijnen is begonnen, weer ca. 5 km 6% gevolgd door nog een klim van 3 km 6% en de zware beklimmingen zijn achter de rug.  Mijn reisdoel voor vandaag is Assisi.  Het landschap is weer van een geweldig mooie allure, ik passeer plaatsen als  Citta di Castello en laat Perugia op 30 km rechts van mij liggen. Onderweg besluit ik bij een Boerenbondwinkel aan te kloppen voor een rol noppenfolie en een rolletje plakband, ik moet overmorgen op het vliegveld in Rome mijn fiets inpakken voor transport naar Nederland. Van de rol maak ik een baaltje, leg het op de fietstassen en vervolg mijn route.  Rond 4 uur rijd ik Assisi binnen,  vrolijke Franciscus kijkt op me neer en lacht me toe. Hij schijnt te denken, daar heb je er weer een !

Dag 15

De vroege ochtend begint al meteen met een flinke klim tot het centrum van Assisi, hierna gaat het richting Massa Martana, San Gemini, Terni en Narni. Dit is Umbrië, onbeschrijflijk mooie panorama’s wisselen zich af, ineens prijs ik me gelukkig, dat ik hier vandaag mag fietsen, deel uitmaken door mijn aanwezigheid, het ene uitzicht nog mooier dan het andere, je moet wel heel gelukkig zijn als je hier mag wonen. Om optimaal te genieten verlaag ik regelmatig mijn fietstempo om mijn netvliezen de gelegenheid te geven alles vast te leggen. De warmte schijnt me vandaag niet uit mijn evenwicht te kunnen brengen, je lijkt er meer en meer aan te wennen. Ik rijd die dag nog tot Calvia dell’Umbria waar ik mijn intrek neem in een prachtige bed & breakfast. De eigenaar heet Sandro, een alleraardigste man. Zijn huis ligt precies op een knooppunt van verschillende indrukwekkende vergezichten. Het was moelijk te vinden, hij heeft me opgehaald in het dorp en is vooruitgereden in zijn auto. Juist als ik besluit om eens een lekkere duik te nemen in zijn zwembad, gaat het regenen, de eerste druppels sinds 1,5 week,het zijn er niet veel, het koelt lekker af. s’-Avonds brengt Sandro mij naar een goed restaurant ( Fattoria San Carlo di Morelli Marino e Giuseppe)   www.fattoriasancarlo.it  op de top van een heuvel in Calvi dell’Umbria ook hier weer een adembenemend uitzicht. De serveerster is een jonge italiaanse studente, ze lijkt gecharmeerd van mijn gezelschap, ze blijft maar kletsen, ik vind het wel leuk, want als je de hele dag met je fietsbel hebt gespeeld en alleen door het land bent gezworven , is dit een welkome afwisseling. We besluiten het deze keer in het Frans doen. Ik wilde het bij een simpel menu houden, maar door het gezellig onderonsje werd het uiteindelijk toch een stevig 3 gangen menu met tot slot de caloriebom Tiramisu.  De volgende ochtend zitten Sandro en ik  om 6 uur nog kort samen  met een Cappu op een bankje voor zijn huis om wat levensbeschouwelijke dingen door te nemen. Het panorama is adembenemend.  Ik beloof hem terug te komen. Ik vraag hem de rekening klaar te maken, zegt hij simpelweg “doe maar € 30,--" het afgesproken tarief was het dubbele, ik zeg hem, dat dit niet hoeft en een volle tank bij mij toch niet meer kost dan 3 chocoladebroodjes en een colaatje. Hij staat er op, ik geef hem € 40,-- en bedank hem nog voor het taxiritje naar het restaurant.       http://www.casalesanmartino.it

Dag 16

De laatste echte etappe is begonnen,de ontknoping neemt een even onverwachte als  verrassende wending. Het is vrijdag 13 juni 2014, de dag dat Nederland in Brazilie tegen de Spanjaarden speelt. Nog een kleine 100 km scheiden mij van mijn bestemming Rome.  Ik besluit het kalm aan te doen, nog eens rustig om me heen te kijken, Om 6.30 vertrokken, de eerste pauze om 09.00 uur in Scalo, zoals gebruikelijk 3 met choco gevulde croissants en een cappu, de bidons weer vullen, even lekker in een heerlijk ochtendzonnetje zitten en ik stap weer op mijn fiets,

.

Deze etappe lijkt saai tot kort voor Rome, langs de rijksweg voor Rome word ik opeens intens toegejuicht door een 20 tal netjes in een rij opgestelde schaarsgeklede bloedmooie dames. Slanke blonde babes en tropische verrassingen in pure melkchocolade. Half blote borsten en billen , hot pants, bikini’s.  Het lijkt wel een Miss verkiezing. Zou de burgemeester van Rome een verassing voor mij in petto hebben, vraag ik me af.  Dit kan niet waar zijn of wel !Voor elke etappe een kus van een andere rondemiss.  Uit beleefdheid besluit ik toch maar even af te stappen om de dames te bedanken voor deze hartelijke ontvangst aan de poorten van Rome. Een van de dames vraagt of ze op mijn trompet mag blazen om de ceremonie nog meer luister bij te zetten. Ik dien dan wel een donatie van € 50,-- voor de plaatselijke  Herwonnen Levenskracht te doneren in haar rijkeliijk gevuld BH tje.   Ik vertel haar in gebrekkig Italiaans, dat mijn oren op het moment niet naar trompetgeschal staan en als ze perse wil  desnoods wel mijn banden op mag blazen. Teleurgesteld druipt Keetje Tippel  af. Ze had natuurlijk eens graag een Hollandse jongen voor haar kiezen gehad, je kan niet iedereen gelukkig maken in dit leven, is mijn motto. Kort hierna kom ik aan bij het hotel, mij wordt sterk geadviseerd mijn fiets niet uit het oog te verliezen, de receptionist parkeert hem wederom op een veilige plek. Het is warm in Rome, de airco op de hotelkamer, krijgt het maar amper bijgesloft. S’ avonds kijk ik naar Spanje-Nederland, de uitslag is al net zo verrassend als mijn dag.

Dag 17

Ik besluit om 5 uur op te staan, om 5.30 uur begeef ik mij naar het centrum van Rome. Het wordt een heerlijke rustig tochtje van 20 km naar het St. Pietersplein. Het is nog heerlijk koel om deze tijd, bijna geen verkeer, ik kom aan in het centrum, passeer Stadio Olympico, ik herken het, was hier vaker met mijn ouders en ook ooit bij een Champions Leaque finale tussen Ajax en Juventus 1996, lijkt een eeuwigheid geleden. Ik peddel rustig door, heerlijk sfeertje zo s’morgensvroeg in Rome, in de verte zie ik het St. Pietersplein. Opeens ben ik er !  Ik kan het niet echt geloven, ik voel me verdooft.

Moet aan Mam denken ! Ik heb hier ook met haar gestaan.  Traantje komt voorzichtig tevoorschijn.

Kan het niet echt geloven, dat ik dit voor mekaar heb gedraaid.  Amper 2 weken na vertrek en  2.150 km verder  sta je dan met je fiets in de hoofdstad van Italie. Ik laat het rustig op me inwerken en na 30 minuten fiets ik door naar het vliegveld Ciampino, het zijn nog 22 km, onderweg stop ik een laatste keer voor een echte Cappu ( nergens zo lekker en goedkoop als hier € 1,20 ) met goed gevulde chocobroodjes en passeer ik nog het Colosseum en andere bezienswaardigheden. Op het vliegveld aangekomen rijd ik de vertrekhal binnen op zoek naar een rustig plekje om mijn fiets te ontdoen van trappers, de lucht uit de banden te laten, het stuur te draaien en transportklaar te verpakken voor de vlucht naar Eindhoven. Alles wordt ingecheckt, wat overigens prima gaat bij Ryanair.

Nu ik weer thuis ben, begin ik voorzichtig te beseffen, wat ik allemaal heb mee mogen maken. Schitterende details komen weer bovendrijven.  Het was geweldig. Kan het nog niet geloven. Ik wil iedereen bedanken, die deze onvergetelijke trip tot een geweldig succes heeft gemaakt  .Volgende week weer over tot de orde van de dag, business as usual.

Nog iets om te onthouden en kleine tip van Wiel:

Als je echt iets wilt,  niet twijfelen, stap uit je schaduw, do it  !

Keep  the dream alive !

Ciao  Wiel

https://www.youtube.com/watch?v=G-MmzB-tnQE&feature=youtu.be

Thanks for your support and hospitality:

Richard Schaareman uit Pijnacker.

Stef      voor de reserveringen.

Team Krosselt 21B

Sem en Finn , heb jullie gemist !

Roberto, Sandro en al die andere behulpzame anonieme mensen.

Zij die er altijd weer is: Annemie de K.

My Kona bike who did not forsake me !

en alle medewerkers van onderstaande hotels, die me in de watten hebben gelegd en er mede voor zorgden dat ik op de fiets aankwam in Rome.

Hotel Benecke, Remagen

Waldhotel zum Taunus, Budenheim

Hotel Klaer, Speyer

Gaststatte zur Sage, Weil der Stadt

Hotel Baier,  Mengen Donau.

Gasthof Schiffle ,Hohenems

Posthotel, Strengen am Arlberg

Hotel Schwarzer Adler, Eyers

Hotel Adige. Trento

Hotel ABC , Mantova

Hotel da Pippi . Portomaggiore

Hotel Tosco Romagnolo,  Bagno di Romagno

Le Vignole Countryhouse,  Assisi

Casale San Martino,  Calvi dell Umbria

Hotel Flaminius,  Roma

Ryanair. Roma

Ps.   Martin  www.kidzbase.com zet de jeep maar klaar, No deal zonder Wiel !!