GELOOF, HOOP, PASSIE, PIZZA EN AFSCHEID

Beste mensen,

Bij het naderend einde van de enigszins wispelturige zomer 2016 weer eens kroniekje, deze keer met een verrassend  opmerkelijk staartje.  Ga er maar even voor zitten.

Hoe is het jullie vergaan deze zomer. De hele maand juni in de regenlaarzen rondgelopen, wat een nattigheid. Dacht echt, dat het helemaal niets zou worden met deze zomer, vond juli en augustus niet tegenvallen. De R is weer in de maand, toch zit het venijn  deze keer in de staart van de zomer.

Tegenvaller vond ik wel de verschrikkelijke aardbeving in mijn geliefde Italie, t.w. Umbrie op slechts enkele km's verwijderd van de route welke ik in 2014 reed naar Rome. Ik heb het idee, dat we steeds meer immuun zijn en dus niet meer langer als een dag wakker liggen van dit soort dramatische gebeurtenissen, welke in no-time als een regenbui verdampen.

Was graag naar Kroatie gefietst, ging niet lukken, kon geen vrij krijgen, was geen vervanger, zei men. Volgend jaar gaat het zeker wel gebeuren.  Om niet helemaal het fietsritme kwijt te raken, toog ik er eind augustus nog een klein weekje met de racefiets op uit, dit keer naar de Pyreneen, tegen de Spaanse grens aan. Was er vaker langsgekomen, nu wilde ik er wel eens enkele cols beklimmen. Ik vond de Alpen wel wat hebben, maar de schoonheid van de vergezichten van de Pyreneeentoppen sloeg werkelijk alles en als je je toch  recreant wielrenner beschouwt, moet je enkele beklimmingen aan je CV toevoegen. 

Dus op naar Argeles-Gazost in de Pyreneen, middelpunt van vele beroemde beklimmingen, maar wat ik niet wist, dat het de onmiddellijke buurstad van Lourdes is,   op 3 km van Lourdes Centrum. In het Zuid-Franse bedevaartsoord Lourdes staat het water tot aan het altaar van de grot waar de heilige maagd Maria aan Bernadette Soubirous verscheen. Sinds die verschijning in 1858 is Lourdes veranderd in een plek die door zes miljoen pelgrims per jaar wordt bezocht. Maar liefst achttien keer zou Bernadette Maria hebben gezien, maar er was niemand die haar geloofde. Lourdes kent iedereen, voor mij een bestemming welke ik niet direct op mijn lijstje heb staan, maar nu ik er toch was, heb ik er een paar uurtjes rondgekeken. De dag dat ik er was  stonden er zoals gewoonlijk weer honderden mensen veelal in rolstoelen en rolbedden in de rij om ondergedompeld te worden in het als "geneeskrachtig" betilelde bronwater  of een glimp op te vangen van de "traan".  Zelf heb ik er een hekel aan om in de rij te staan, die dan ook immens lang was en heb ik mij beperkt tot het vullen van een voorbedrukte Maria uit Lourdes fles, waarmee  ik een beminde gelovige uit mijn nabijheid tot tranens toe blij kon maken. Het "gezegende "bronwater was overigens gratis, waardoor ik  me niet aan de indruk kon onttrekken, dat er "business" mee gedaan zou kunnen worden.

Ik zag ze sjouwen met wel tot 50 liter gevulde  jerrycans op de steekwagen.

Een flesje van 100 ml is al gauw goed voor heel wat natte kruisjes, want veel van die oude vrouwtjes dompelen nog elke dag hun wijsvinger in het halfronde bakje wat aan de muur hangt, wanneer je de slaapkamer binnenkomt. Moet Marktplaats eens in de gaten gaan houden.

Er werd dus ook nog gefietst in een zinderende hitte. De eerste dag was de Col Soulor aan de beurt en aansluitend de Col d' Aubisque. 18 km klimmen 7,4% gemiddeld.
De Col du Soulor en d'Aubisque zijn bergpassen in de Franse Pyreneeën. Deze bergpassen zijn vooral bekend van wieleretappes in bijvoorbeeld de Ronde van Frankrijk. De Col du Soulor hoogte 1.474 mtr. wordt vaak beklommen in combinatie met de Col d'Aubisque welke op 1.710 mtr. ligt. Enkele dagen na mijn aankomst op de top van de Aubisque won de Nederlander Robert Gesink de  Vuelta etappe welke op dezelfde top eindigde. Dit zal hem eeuwig bijblijven .Nooit eerder heb ik een zo'n mooie afdaling meegemaakt. Normaal rijd ik hem in een ruk naar beneden, want een afdaling lijkt een beetje op een achtbaan, geeft een kick, deze keer moest ik echt 2 keer stoppen onderweg, het 3D uitzicht was ongekend. Nog nooit had ik zo'n mooi uitzicht op mijn netvlies gehad. De combinatie van tijdstip, temperatuur en natuur was uniek.  De dag erna nog een col,  deze keer Col de Aspin, 1489 mtr. hoog, iets minder zwaar 12 km klimwerk  6,2%. Opwarmertje voor wat nog ging komen.  Het toetje waarvoor ik gekomen was werd bewaard voor de laatste dag. Het is zondag 28 augustus. Om 9 uur staan we aan de voet van de beklimming. De Tourmalet is de hoogste bergpas in het skigebied Barèges-La Mongie, het grootste skigebied in de Franse Pyreneeën. De Col du Tourmalet is in de wielersport de meest bekende berg van de Pyreneeën. De Tour de France doet de berg vrijwel elk jaar aan.  Met een lengte van 18,3 km en een stijgingspercentage van vrijwel continu 8% of hoger behoort de klim tot de absolute buitencategorie. De Col du Tourmalet  2115 mtr. is voor de Pyreneeën wat de Alpe d'Huez voor de Alpen is. De Tourmalet behoort tot de zwaarste beklimmingen die mogelijk zijn tijdens een wielervakantie in Frankrijk. Het was kei zwaar tijdens deze beklimming, met 35 graden  behoorlijk warm, de caloriegelletjes vlogen naar binnen, de bidons leeg voor je het wist.   De laatste 4 km vanaf het skiparadijs La Mongie hadden een stijgingspercentage van bijna 10%, dus in La Mongie de bidons nog maar eens gevuld, een stuk vlaai naar binnengeduwd, 2 colaatjes  en hup zei de geit. Gezamenlijk met een Spaans duo afkomstig uit Barcelona meter voor meter naar de top. Je perst er alles uit, het is zwaar.  Bij de aankomst een enorme drukte van mensen welke met hun camper de klim hebben gemaakt. Op hun stoeltjes voor de camper zittend ontvang je welgemeende felicitaties vlak voor het bovenkomen en  passeren van de finishlijn, die er echt is. De aankomst aan de top is dan pure emotie, er gebeurt iets met je, het lijkt wel of je droomt, even heb je geen controle meer over jezelf en je emoties, 1000 beelden gaan in een flits door je hoofd en verdwijnen even snel,  is het dan toch een verslaving,  kan zo maar zijn, dat tranen over je wangen rollen en zo gebeurt het. Moet denken aan Pap, in Mei op 94 jarige leeftijd overleden, hij had dit weer geweldig gevonden, was nog heel goed op de hoogte van het profpeloton. Als ik t weer gefikst had, ging ik hem even bellen, hij had de atlas klaar liggen om te kijken waar ik nu weer uithing.  Je merkt, dat je hem nog mist.  Afscheid nemen gaat in fases.  Je doet dit niet voor anderen, je doet dit puur voor jezelf, je stapt op de fiets en begint te trappen, alleen maar bergop, er is niemand die zegt  dat je dit moet doen, voel je je wel goed bij je hoofd, het signaal komt ergens vanuit je binnenste vandaan, blijft lastig te verklaren. Je houdt er een vreselijk mooi gevoel aan over, wat in lengte van jaren blijft doorwerken.

Als ik dit schrijf zittend in een campingstoeltje in een wei, bevind ik me in Epen (Zuid-Limburg) met de (fiets)trackingbike en tentje weer eens bij de fam. Ubachs op bezoek tussen  heuvelachtige weiden, koeien, kippen en stacaravans.

Voor mijn tentje  passeert een stoet van 100 koeien, de uieren vol op weg naar de melkmachine in de stal. Als ik het groene sappige gras hier bekijk, moet het wel bijzonder lekkere melk zijn. Zal eens vragen of ik iets mag proeven. De eigenaresse is een aller aardigst mens. Een boerin, die je misschien niet direct zoekt, als je boer bent. Ze lijkt stoer, heeft iets mannelijks en is niet op haar mondje gevallen. Een boerderij bestieren met 100 koeien is een zware opgave, melk levert niet veel op, zegt ze. De boerderijcamping ook niet, geloof ik, als ze me de rekening voorlegt € 15,-- voor 2 nachten

Wilde de hitte in deze 2e. september week, waar ik overigens goed tegen kan even ontvluchten  voor 3 dagen. Kort weer wat inspiratie opdoen voor nieuwe dingen die gaan komen en dan op de fiets terug. Op de heenweg naar Epen, had ik tussen Roermond en Echt een onverwachte ontmoeting op het fietspad met een dame welke mij persé haar levensverhaal wilde vertellen en mij van de ene in de andere verbazing wist te brengen. Ze fietste op enige afstand voor me. Het viel me op dat  ze  een speciale traptechniek gebruikte, zoals je ze zelden ziet. Ze wisselde hele snelle draaiingen af, om zich dan uit te laten rollen, dit werd telkens herhaalt. 

Mijn snelheid lag iets hoger en op het moment, dat we op gelijke hoogte fietsen, zeg ik "Zoooooh, waar gaat de reis naar toe ?  Naar Frankrijk, zegt ze. Ze is op leeftijd, heeft een slank postuur, grijze haar, doorleefd gezicht en mist enkele tanden, een hoofddoek en draagt een bloemenkatoenen jurkje.  Ben je al onderweg, vraag ik, neen, volgende week ga ik vertrekken, moet nog eerst een fietskarretje op de kop tikken, ik ben het moe in dit land. Ik heb het wel gehad.  Ik kom nooit meer terug. Voordat ik haar kan vragen, hoe ze tot dit definitieve besluit is gekomen, zegt ze, Ik heb deze week weer 10.000 euro verloren, ik zeg, wéér en weet je ook waar ? Tuurlijk, met gokken.  Je hebt ze niet verloren, zeg ik, je hebt ze weggebracht. Hebben ze je niet in bescherming genomen bij Holland Casino, merk ik op. Neen, daar kennen ze me niet, ik gok altijd via internet.  Altijd en hoe komt het zo. Ik heb ooit met 5 euro inleg 150 euro gewonnen. Hou je stuur maar goed vast, zegt ze, ik heb de afgelopen 10 jaar 160.000 euro vergokt, Ik zeg, dat meen je niet, ja, ze meende het wel. Wij vervolgden onze weg in een traag pendelritme en ik vroeg haar, wat ze verder nog deed voor de kost. Niets, antwoordde ze, ik zeg, dat geld moet toch ergens vandaan komen. Ja, zei ze, ik heb al jarenlang een goed pensioen via mijn overleden echtgenoot, die eigenlijk mijn eigen neef was. Mijn neef was alleen, ooit gescheiden en had een zoon. Met zijn zoon had hij niet veel op, die was alcohollist en zat de hele dag voor de televisie. Omdat ik ook alleen was, vroeg mijn neef of ik niet voor hem en zijn zoon wilde zorgen, om kosten te besparen zijn we toen maar samen gaan wonen. Mijn neef had een goed pensioen, als hij kwam te overlijden, had niemand er meer wat aan. We zijn toen maar samen getrouwd, zodat het pensioen op mij over zou gaan als hij er niet meer was. Het was zo'n surrogaathuwelijk, weet je wel, we hadden geen sex hoor,  weer zeg ik Ooooh.  Enkele jaren geleden was haar "surrogaatechtgenoot" overleden en kreeg zij maandelijks de uitkering. Door deze situatie was ze wel in onmin geraakt met de zoon van haar surrogaat echtgenoot. Volgens hem had zij haar bestolen van een zekere erfenis en kon zij hem maar niet aan zijn dronken verstand brengen, dat dit niet het geval was.  Ze was inmiddels vertrokken uit het huis, de zoon bezocht ze af en toe om hem niet helemaal aan zijn lot over te laten. Als ik er ben blijft hij maar over dat geld mekkeren, zei ze. Ik heb ook nog een zuster, die woont in Dieteren, zei ze. Mijn zuster zit helemaal psychisch stuk, wat wil je ook met zo'n waardeloze kerel, ook die kan alleen maar  zuipen en commanderen. Ik wil geen contact met mijn zwager, die vreselijke man, ik zie mijn zus alleen nog als we ergens afspreken. Ooit was ze een spontane, leuke vrouw, is niets van over. Ze is begonnen met een pilletje, nu slikt ze er bijna 15 en dat komt allemaal door die verschrikkelijke kerel.

Nu wordt het me wel enigszins duidelijk waarom je hier niet wilt blijven, zeg ik ,nadat ik minutenlang van absolute verbazing met de mond open de ene vlieg na de andere moet uitspugen. Waarom Frankrijk, vraag ik haar.  Ik ben Francaise geboren in Parijs in 1945, dus nu 70 jaar, mijn vader was een welgestelde Rus, een zakenman, mijn moeder kwam uit Roermond. Ik draag nog altijd zijn achternaam. Met een opgeheven hoofd en een zekere trots en ondertoon roept ze haar voor en achternaam.  Ze had een Franse voornaam en Russisch lijkende achternaam. Het is me even ontschoten. We woonden in Echt, kregen in die jaren 60 alle bekende ondernemers uit Echt en omgeving bij ons over de vloer. Sommige zijn er nog, ik heb er geen contact meer mee. Ze springt van de hak op de tak. Ik heb pas nog gechat, zegt ze, met een man in Parijs, wilde nog eens kijken of er toch nog een relatie inzat. Na één dag stond ik al op het station van St. Denis bij 32 graden met mijn koffer in de hand. Die kerel ging het alleen om de sex en dat valt niet mee als je al 20 jaar droog staat. Ik zeg. ja, ik denk, dat je er weer even in moet komen ,die vent wilde natuurlijk niet alleen Frans lullen. Ze schaterde het uit.  Ik ga volgende week vertrekken naar de Isere, achter Lyon, zegt ze, ik huur er een appartement. Heb nu nog Euro 2.000 in de maand, moet wel de huursubsidie inleveren van euro 200,--, is toch genoeg om van te leven, zegt ze, ik zeg, denk het wel, maar niet om mee te gokken, zeg ik  vermanend. We stonden voor het stoplicht in Echt, zij ging rechtsaf en ik rechtdoor. Ik geef haar een hand en zeg:  Bon chance et au revoir, madame.   Geit lökke jong, geluif mich, schreeuwt ze me na.

Dit was het weer voor dit jaar,  voor 2017 zijn er weer wat nieuwe plannen, als het meezit weer een marathonnetje London of Rome,maar zeker weer een meerweekse fietstrackingtocht.

Blijf lachen, blijf gezond !

Ik groet U allen vanuit een warm en mooi Zuid-Limburg

Wiel

Ps. Emmelie - leuk hoe het gaat, veel geluk en mooie momenten.